بررسی اثر کاربامازپین بر اکتساب یادگیری اجتنابی غیرفعال در موش های صحرایی نر مدل تشنجی

مقدمه: صرع یکی از شایع ترین اختلالات سیستم عصبی مرکزی است. بیماران مبتلا به صرع طیف وسیعی از اختلالات نوروپسیکولوژیکی را تجربه می کنند، از جمله این اختلالات می توان به نقص در حافظه، توجه و پردازش اطلاعات اشاره کرد. با توجه به اثر ضد تشنجی کاربامازپین و اثر آن بر تخریب یادگیری و حافظه، در این تحقیق اثر کاربامازپین بر یادگیری اجتنابی غیرفعال در موش های صحرایی نر مدل تشنجی مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: این مطالعه تجربی بر روی 30 سر موش صحرایی نژاد ویستار با وزن متوسط 20±220 گرم انجام شد. حیوانات به طور تصادفی به پنج گروه تقسیم شدند. تشنج در این تحقیق به وسیله تزریق پنتیلن تترازول (60 میلی گرم بر کیلوگرم داخل صفاقی) القاء شد. بعد از القای تشنج یادگیری و حافظه موش ها در دستگاه شاتل باکس ارزیابی شد. زمان تأخیر ورود به اتاق تاریک به عنوان شاخص یادگیری و حافظه مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی به کمک نرم افزار ssps تحلیل شد. نتایج: تشنج القا شده با پنتیلن تترازول در گروه اکتساب به شکل معنی داری زمان تأخیر در ورود به اتاق تاریک کاهش داد (01/0p<). کاربامازپین به شکل معنی داری سبب کاهش این زمان در موش های سالم و کیندله شده با ptz گردید (01/0,p< 05/0p<). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تجویز کاربامازپین سبب افزایش میزان اختلال یادگیری و حافظه در رت های تشنجی شده با پنتیلن تترازول می گردد.